Dit werk maakt deel uit van een reeks vazen binnen hetzelfde thema: "TEXTUUR"
"Doe maar gewoon, dat is al zot genoeg." Die woorden hoorde ik als kind vaak. Ze vormden een onzichtbaar kader waarbinnen alles netjes en voorspelbaar moest blijven. Met deze reeks vazen kies ik er bewust voor om dat kader te doorbreken. De texturen op de vazen zijn grillig, tactiel en imperfect — een ode aan het ongeplande en het eigenzinnige. Ze nodigen uit om met de handen te kijken en het vertrouwde idee van wat een vaas hoort te zijn los te laten. In het alledaagse schuilt meer dan genoeg gekte, als je maar goed durft te kijken.
